حجت‌الاسلام خسروپناه

حکومت دینی زمینه‌ساز حاکمیت عدل جهانی حضرت مهدی(عج) است

یک استاد حوزه و دانشگاه گفت: درست است که با اجرای حکومت دینی نمی توان عدالت را در کل جهان اجرا کرد، اما حکومت دینی زمینه ساز حاکمیت عدل جهانی حضرت مهدی(عج) خواهد بود و امروز شاهد هستیم که در دنیای کنونی زمینه‌های خوبی برای این موضوع فراهم شده است.

به گزارش رجانیوز، حجت‌الاسلام خسروپناه در هشتمین اردوی آموزش سیاسی دانشجویان دختر که به همت معاونت سیاسی این نهاد در دانشگاه شهید عباسپور در حال برگزاری است، عمل به شعارها را از دیگر مصادیق مقبولیت حکومت از سوی مردم خواند.

وی افزود: اگر مردم ببینند حاکمان در شعار خود ریا می کنند و رفتار آنها متضاد با شعارهاست، مثلاً شعار حمایت از فقرا سر می‌دهند، اما خودشان و فرزندانشان دارای امکانات اشرافی، مقبولیت مردمی خود را از دست می دهند که برخی از مصادیق این موضوع را مردم ما مشاهده کرده اند.

این محقق و اندیشمند دانشگاهی ادامه داد: مردم با دیدن مسئولان و رفتار آنان همه چیز را درک کرده و عکس‌العمل نشان می‌دهند.

خسروپناه با اشاره به شایعات رایج نیز گفت: برخی شایعات و ترفندهایی که عده ای برای به زیر سؤال بردن رقبای خود به کار می برند، متأسفانه باعث از بین رفتن مقبولیت و مشروعیت برخی افراد می شود.

این استاد دانشگاه، در بخش دیگری از سخنان خود به ضعف های قانونی در برخورد با افراد رانت خوار اشاره کرد و گفت: گاهی اوقات دیده می شود که برخی از آقازاده ها به رانت های زیادی دسترسی پیدا کرده و به تبع آن به قدرت هم می رسند. مردم از این مسئله به شدت دچار ناراحتی می شوند، ولی کاری نمی توانند انجام دهند که علت این امر ضعف قوانین موجود است.

وی بیان کرد: در برخی موارد هم اگر ضعف قانون نباشد، اما عملکرد ضعیف مجریان باعث به وجود آمدن چنین حالتی می شود.

این استاد حوزه و دانشگاه، اجرایی شدن اصل 44 قانون اساسی را راه حل این نقیصه دانست و گفت: با تدوین درست قوانین و همچنین اجرای صحیح آنها و توزیع درست اطلاعات این مشکل رفع خواهد شد.

خسروپناه در بخش دیگری از سخنان خود به مقایسه حکومت های بشری و حکومت دینی پرداخت و خاطرنشان کرد: ممکن است بخشی از دانش بشری به نظم و آزادی فردی و برخی مباحث رفاهی بپردازد، اما این دانش بشری بدون احکام الهی برای ساختن آخرت کافی نیست. عادت دنیوی و اخروی تا آخرین لحظه زندگی خود به احکام دینی نیاز دارد.

وی تفاوت های حکومت دینی و سکولار را در عنصر محتوایی قوانین دانست و افزود: دلیل ما بر وجود مشروعیت حکومت دینی، وجود قوانین معرفتی دین است. با وجود حکومت دینی، حاکمیت دینی باید دارای مشروعیت باشد، چرا که کسی می تواند احکام اجتماعی دین را پیاده کند که عالم و معصوم بوده و از خطا به دور باشد.

این محقق و استاد دانشگاه با اشاره به اینکه احکام سیاسی اجتماعی حکومت دینی تعطیل شدنی نیست، تأکید کرد: در زمان غیبت، نزدیک ترین فرد به امام معصوم کسی است که عالم، عادل و با تقوا است و مسئولیت حکومت و رهبری مسلمین را بر عهده خواهد گرفت.

خسروپناه تشخیص مجتهدین اعلم را مهم دانست و اظهار داشت: برخی فتواها از سوی برخی عالمان داده می شود که متأسفانه با فتواهای اکثر علما فرق داشته و لذا باید جوانان مواظب باشند مجتهدین اعلم را تشخیص دهند و از برخی مجتهدین که به خاطر چند مقلد فتوا می دهند دوری گزینند.

وی اضافه کرد: گاهی اوقات شاهد هستیم که فتواهایی که از سوی رهبرمعظم انقلاب به سؤالات داده می شود، با فاصله زمانی زیادی ارائه می شود، چرا که ایشان با موشکافی و تحقیق فراوان و رسیدن به ادله‌های متقن نظر خود را بیان می کنند.

این استاد دانشگاه همچنین گفت: در عصر غیبت امام عصر(عج)، حاکمیت و حکومت بر دوش فقیه جامع الشرایط، عادل و مدیر است و اگر حاکم فردی عادل نباشد، احکام اجتماعی یا تضعیف می شود یا تعطیل.

وی با اشاره به مباحث انجمن حجتیه و استدلال آنها که در زمان غیبت امام زمان هیچ حکومتی نمی تواند عدالت را در کل دنیا اجرا کند، اظهار داشت: آنها مخالف حکومت دینی هستند، اما بر اساس روایت باید تمام زمینه هایی را که منجر به حکومت دینی شود، فراهم کرد. حکومت دینی، زمینه حکومت حضرت مهدی(عج) که منجر به حکومت عدل جهانی حضرت ولی عصر(عج) شود، به وجود خواهد آورد و عدالت را اجرا می کند.

خسروپناه بیان داشت: درست است که با اجرای حکومت دینی نمی توان عدالت را در کل جهان اجرا کرد، اما حکومت دینی زمینه ساز حاکمیت عدل جهانی حضرت مهدی(عج) خواهد بود و امروز شاهد هستیم که در دنیای کنونی زمینه‌های خوبی برای این موضوع فراهم شده است. برای مثال وقتی که در غزه مردم با دستان خالی در مقابل ظلم رژیم صهیونیستی ایستادگی می کنند، شاهد خوبی برای به‌وجود آمدن، زمینه های حاکمیت دینی است.

این استاد حوزه و دانشگاه در بخش دیگری از سخنان خود گفت: سکولاریزم بیشتر به دنبال دنیاگرایی است و در جهت تحقق اهداف خود دین را از نیازهای دنیوی جدا می داند و صراحتاً اعلام می کند که در رسیدن به نیازهای دنیوی نباید از دین استفاده شود.

وی تصریح کرد: این دیدگاه را آقای مارکس به دنیا معرفی کرد که دیگر مشتری چندانی ندارد و به سکولاریزم خشن هم معروف شده است.

خسروپناه در ادامه پدیده سکولاریزاسیون را خطرناک تر از مکتب سکولاریزم عنوان کرد و گفت: سکولاریزم یک مکتب بوده و خطر آن به مراتب کمتر از پدیده سکولاریزاسیون است. سکولاریزاسیون یک فرآیند اجتماعی است و امکان دارد در تک تک افراد جامعه به وقوع بپیوندد و هر یک از ما یک درصدی از سکولاریزاسیون را در رفتار خود داریم.

وی در خصوص ریشه یابی پیدایش پدیده سکولار گفت: سکولاریسم در آغاز مسیحیت آغاز شده و تا به امروز چند مرحله را پشت سر گذاشته است. پس از میلاد مسیح، مسیحیان تا سال 800 میلادی بر این باور بودند که دین و کلیسا از سیاست جداست و نباید دین در حکومت دخالت کند که در این دوره ما یک نوع سکولاریزم را داشتیم و از قرن 9 میلادی تا قرن 15 میلادی یعنی دوره رنسانس کلیسا و روحانیون مسیحی عملاً وارد سیاست می شدند تا آن جایی که پاپ هفتم تاج پادشاهی فرانسه را بر سر پادشاه می گذاشت. در این دوره ما شاهد کمرنگ شدن سکولاریزم بودیم. اما از قرن 15 به بعد مجدداً کلیساها سیاست و حکومت را رها و به انزوا رفتند.

خسروپناه در ادامه به بررسی تاریخچه سکولاریزم در جهان اسلام پرداخت و گفت: در جهان اسلام، مسئله سکولاریزم یک پدیده جدیدی است که از قرن 19 میلادی آغاز شد. وقتی ارتباط مسلمانان به‌خصوص ایرانیان در زمان مشروطیت با اروپا زیاد شد، مقوله سکولاریزم هم جای پای خود را در فرهنگ اسلام باز کرد. اما مقوله خطرناک سکولاریزاسیون ابتدای فوت نبی اسلام شروع شد و در زمان معاویه و دیگر خلفای عباسی به اوج خود رسید.

خسروپناه با اشاره به ادله و منطق‌های مسیحیان پیرامون مقوله سکولاریزم و جدایی دین از سیاست و حکومت افزود: مسیحیان منطق خود را بر این اساس که عیسی(ع) بعد از به رسالت رسیدن هیچ حکومتی تشکیل نداد و وارد مسائل سیاسی نشد می دانند در حالی که مسیح(ع) هیچ گاه زمینه های تشکیل یک حکومت در طول 2 یا 3 سال رسالتش مهیا نشده است.

وی در پاسخ به شائبه های ایجاد شده در خصوص این که هر وقت دین در اروپا حکومت ها و حاکمیت ها را در دست گرفت علم بشری از پیشرفت باز ایستاد، گفت: اولاً مسیحیت با اسلام ما تفاوت هایی دارد و نمی توان این دو را در حکومت داری با هم مقایسه کرد چرا که در کشور ما و در تاریخ نمونه های فراوانی از قبیل "ابوعلی‌سینا"ها داشتیم که در عین عالم و عارف بودن در مباحث دینی هم زبان زد خاص و عام بودند.