على است نفس احمد و حقیقت محمدى      منم که بضعة النبى و، با على برابرم

به تخت اقتدارشان ، نشسته ام کنارشان     به تاج افتخارشان ، یگانه است گوهرم

بجز محمد و على ،  که نور  ما  بود  یکى      ز انبیاء  و اولیاء،  خدا  نموده    برترم

نبى چو گفت بر ملا: اگر نبود  مرتضى     ز اولین و آخرین ، هر کسى نبود همسرم

على ، شهاب ثاقب و منم فروغ زُهر وى      با اوج عصمت و حیا، به هر زمان منورم

نهال عشق ایزدى ، بهار حسن سرمدى      شکوفه محمدى ،  عطاى رب و کوثرم

حسین با حسن مرا، دو گوشوار زینتند      على است طوق گردنم ، محمد است افسرم

محمد و على و من ، چو اصل و ام خلقتیم      منم که باب خویش را، درین مقام مادرم

فدک چه جلوه اى کند، به پیشگاه دولتم      که مالکیت جنان ، به کف بود چو حیدرم

علیه غاصب فدک ، از آن قیام کرده ام        که راه پر جهاد حق ، نشان دهم به دخترم

حسان ) بود مودت رسول و آل مصطفى                امید برزخ من و، پناه روز محشرم